Το κράτος εκδικείται όσους/ες αμφισβητούν την «φιλοξενία» του
Η αντιμεταναστευτική πολιτική του δόγματος Δένδια αποτυπωμένη στη φράση «θα τους κάνουμε το βίο-αβίωτο» φαίνεται ότι βρίσκει συνέχεια στον κυνικό ρεαλισμό του Μουζάλα: «μετανάστευση χωρίς καταστολή δεν γίνεται». Από τη Μόρια της Λέσβου ως την Πέτρου Ράλλη το κράτος εκδικείται όσους δεν σέβονται την «κουλτούρα φιλοξενίας» των θεσμικών φορέων και των συνεργατών του (ΜΚΟ). Όσα έπονται αποτελούν ενδεικτική αναφορά μόνο σε πρόσφατα γεγονότα συγκρουσιακής σχέσης μεταναστών/στριών και κρατικών μηχανισμών διαχείρισης του μεταναστευτικού (αστυνομίας και στρατού)
• 35 κατηγορούμενοι για την εξέγερση στη Μόρια στις 19/7/2017 βρίσκονται σήμερα φυλακισμένοι στον Κορυδαλλό, την Αυλώνα και τη Χίο επειδή τόλμησαν να διεκδικήσουν την ελευθερία τους, αρνούμενοι να ζουν στοιβαγμένοι στις άθλιες συνθήκες των σκηνών, αρνούμενοι τον καθημερινό εξευτελισμό τους.
• Στα κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη, εκατοντάδες μετανάστες χωρίς χαρτιά απολαμβάνουν επίσης την «ελληνική φιλοξενία». Μετά το κλείσιμο του Ελληνικού, μετανάστριες που κρατούνταν εκεί μεταφέρθηκαν στο κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη. Συχνά, οι θάνατοι και οι εξεγέρσεις των έγκλειστων φέρνουν στο φως τους παραδειγματικούς ξυλοδαρμούς από τους φύλακες, τις απαράδεκτες συνθήκες υγιεινής και τις βίες απελάσεις. ‘Οσοι/ες αντιδρούν στο καθεστώς κράτησης καταλήγουν στην απομόνωση, άνθρωποι φαντάσματα.
• Μετανάστες/στριες συγκεντρώνονται στις αρχές του Νοέμβρη στην πλατεία Σαπφούς στην Μυτιλήνη διεκδικώντας την παραχώρηση εγγράφων άρσης του γεωγραφικού περιορισμού τους. Δέχονται επίθεση από αστυνομικές δυνάμεις, αλλά και από «αγανακτισμένους» πολίτες. 4 άτομα μεταφέρονται στο νοσοκομείο, δυο εκ των οποίων σοβαρά τραυματισμένα. Οι ίδιοι/ες δηλώνουν αποφασισμένοι/ες να συνεχίσουν τον αγώνα τους.
Όσο παρατείνεται ο εγκλωβισμός των μεταναστών/στριών στο ελληνικό έδαφος σε απάνθρωπες συνθήκες, η απόγνωση οργίζεται και διεκδικεί. Σε αυτές τις περιπτώσεις η πειθάρχηση δεν είναι δεδομένη και η καταστολή δεν μοιάζει παντοδύναμη. Η συλλογική οργάνωση των αρνήσεων και των διεκδικήσεων των μεταναστών/στριών στο καθεστώς εξαίρεσης όπου ζουν, είναι ο μόνος δρόμος για να ξανανιώσουν άνθρωποι.
Είμαστε μαζί τους
Ubuntu-Wahhada